خدایا،چقدر حرف زدن با تو خوب است. چه ساکت و صبور به درد و دل من  گوش می دهی چه ساده اشاره می کنی بیش تر بیایم  و اندوه و رنج  هزاران سال تنهایی ام را با تو بگوییم.وقتی به رشته های نقره ای باران آویزان می شوم تا خودم را به آسمان هفتم تو برسانم مرا به فرشتگان آسمان نشان می دهی و می گویی این است تفاوت آدمیان با شما!

خدایا ، چقدر حرف زدن با تو زیباست . چگونه گرد و خاک را از سر و روی کلماتم پاک کنم تا لایق تو شوند؟

کجا و در چه زاویه ای بنشینم تا گناهان فراوانم را نبینی؟

 چگونه گیسوان تو را شانه کنم تا ساکنان عرش مات و مبهوت بمانند؟

چه دسته گلی را برایت بیاورم تا بوی آن بهشتیان را مست کند؟

با چه رویی چمدان فرسوده ام را بگشایم و تحفه های ناقابلم را تقدیمت کنم؟

خدایا،تو مرا بهتر از خودم میشناسی  و نشانی تک تک سلول های تاریکم را می دانی . تو مرا بیشتر از خودم دوست داری . هر بار که می خواهم با تو گفن و گو کنم ، اولین حرف را تو بر زبانم می گذاری. هر روز صبح این تویی که مهربانانه  از کوچه  ما می گذری و استکانم را پر از خورشید می کنی.

خدایا ،مرا ببخش که دهانم بوی  عشق نمی دهد. مرا ببخش که هنوز بند کفش هایم را نبسته ام  و نردبان شکسته ام را تعمیر نکرده ام . مراببخش که مشق هایم را ننوشته ام و روز و شب گم کرده ام.مرا ببخش که نان  تو را می خورم و نام تو را فراموش می کنم. مرا ببخش که برای یک بار هم که شده تو را  نبوسیدم.

خدایا،کاش دیروز آن در در باران صدایت می زدم تا بالاخره تو را می دیدم.

کاش از کنار تو تکان نمی خوردم. کاش دل به شیطان نمی سپردم .کاش هزاران سال قبل،پیش از آنکه زنده باشم،در میان دستان گرم و نورانی تو می مردم

نوشته:محمدرضا مهدیزاده

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: